Bazen yola sen çıkmazsın; yol sessizce önünde belirir. Zilhicce böyledir işte; bir çağrı değil, bir sarsılıştır. Kalbinin derinliklerinde bir şey kıpırdar; tanıdığın her şeyden, alıştığın benliğinden bir adım geri çekilirsin. Bir vedayı hatırlatır kurban. Neye tutunduysan, neyi O’ndan çok sevdiysen, işte ona elveda demektir. Şimdi kendine sor: Gerçekten neyini bıraktın Allah için? Hangi arzunu, hangi bağımlılığını, hangi sevgini? Ne kadar tamam olmaya çalıştın Allah’a daha yakın olabilmek için?  Hz. İbrahim’i hatırla: Teslimiyetin adıydı o. Aslında sadece evladıyla değil, nefsinin en derin arzularıyla sınandı. Ve gökten inen rahmet, ancak yerden yükselen bir sadakatle buluştu. Bugün kurbanda, kalbinde ne varsa seni O’ndan alıkoyan… İşte onu bırak. Bir hırsı, bir kini, bir sevdayı… Ne varsa seni dünyaya bağlayan, hepsini Allah’a kurban et. Ve geriye hiçbir şeyin Allah sevgisinin önüne geçmediği, secdeye yatmış bir yürek kalsın. Temiz, teslim, tam… Hayırlı bayramlar!