Ne yazık ki, artık sadece bir istatistik olarak anılma tehlikesiyle karşı karşıya. Oysa hiçbir kadın, sadece bir rakam, sadece bir haber başlığı olmamalı.
Kadınlar, yaşama haklarını savunmak zorunda bırakılıyor. “Korunmak” artık bir ayrıcalık gibi sunulurken, temel haklarımız göz göre göre gasp ediliyor. Şiddet her geçen gün artarken, adaletin sessizliği bu düzeni daha da derinleştiriyor. Cinayetlerin ardından verilen her “iyi hal indirimi”, her cezasızlık kararı, yeni bir suçun önünü açıyor. Her gün bir kadın daha yaşamdan koparılıyor, her gün yeni bir isim daha ekleniyor bu utanç listesine.
İstanbul Sözleşmesi bir gecede feshedildiğinde kadınların hayatı da bir gecede karartıldı. Oysa bu sözleşme yaşatıyordu. Kadını değil, şiddeti yargılayan bir sistem kuruyordu. Kadınların değil, faillerin korkmasını sağlıyordu. Şimdi ise kadınlar, seslerini duyurmak için sokakta, mahkemede, sosyal medyada yaşam mücadelesi veriyor.
Saliha Ozan’ın adını unutmayacağız. Ama bu ismi anmamızın nedeni sadece bir yas değil. Buradayız; çünkü artık başka hiçbir kadının ismi bu kara listeye eklenmesin istiyoruz.
Şiddete sessiz kalma. Bu düzene razı olma. İstanbul Sözleşmesi yaşatır, uygula!
